قیدها در کنار اسم، فعل و صفت یکی از ۴ بخش اصلی واژگان هستند. از قیدها برای اضافه کردن اطلاعات بیشتر به فعل، صفت، یک قید دیگر، جمله‌واره یا یک جمله‌ی کامل یا گاهی اوقات هم یک عبارت اسمی استفاده می‌شود.
قیدها و عبارات قیدی
جایگاه قید
می‌توانیم قید یا عبارت قیدی را ابتدا، وسط یا در انتهای یک جمله‌واره قرار دهیم.
وقتی قید را در جایگاه ابتدا قرار می‌دهیم، در واقع قید اولین کلمه یک جمله خواهد بود:
Suddenly I felt afraid.
ناگهان احساس ترس کردم.
Yesterday detectives arrested a man and a woman in connection with the murder.
دیروز ماموران آگاهی یک مرد و یک زن مربوط به قتل را دستگیر کردند.
وقتی قید را در انتهای جمله قرار دهیم، قید آخرین کلمه یک جمله خواهد بود:
Why do you always have to eat so fast?
چرا همیشه باید سریع غذا بخوری؟
جایگاه میانی قید، بین فاعل و فعل اصلی است:
.Apples always taste best when you pick them straight off the tree
همیشه وقتی مستقیم سیب را از درخت می‌چینید بهترین طعم را دارد.
وقتی بیشتر از یک فعل در جمله داشته باشیم، جایگاه میانی یعنی بعد از اولین فعل کمکی یا بعد از فعل مُدال:
The government has occasionally been forced to change its mind. (بعد از فعل کمکی اول)
You can definitely never predict what will happen. (بعد از فعل مدال)
We mightn’t ever have met. (بعد از فعل مدال و قبل از فعل کمکی)
در طرح سوال جایگاه میانی بین فاعل و فعل اصلی است:
Do you ever think about living there?
آیا تابه‌حال به زندگی کردن در آنجا فکر کرده‌ای؟
قیود معمولا بعد از فعل اصلی be قرار می‌گیرند، مگر در جمله‌واره‌های تاکیدی:
She’s always late for everything.
او برای همه‌چیز دیر می‌کند.
نکته: وقتی در جمله روی be تاکید می‌شود، قید قبل از فعل می‌آید:
Why should I have gone to see Madonna? I never was a fan of hers. (تاکیدی)
چرا باید به دیدن مدونا رفته باشم؟ من هیچ‌وقت طرفدار او نبودم.