ضمایر انگلیسی مثل One می‌تواند به عنوان ضمیر شخصی (چه فاعلی چه مفعولی) برای اشاره به مردم به طور کلی استفاده شود. اغلب اوقات از one برای تعمیم دادن استفاده می‌کنیم، مخصوصا در سبک‌هایی که رسمی‌تر هستند. هرچند اگر زیاد از one استفاده شود، منجر به بیش از حد رسمی شدن متن خواهد شد. همراه با one فعل سوم شخص مفرد کاربرد دارد.
به این مثال از ضمایر انگلیسی توجه کنید:
One should not use mobile phones when driving.
کسی نباید حین رانندگی از تلفن همراه استفاده کند.
Holidays are supposed to allow one to forget about work.
تعطیلات باید باعث شوند که فرد کار را فراموش کند.
- You و they که جز ضمایر انگلیسی هستند هم به همین روش استفاده می‌شوند. هرچند one و you شامل خود گوینده هم می‌شوند (مخاطب +گوینده). درحالی که they صرفا اشاره به مخاطب دارد.
- به عنوان مثال:
Does one eat Durian in Malaysia?
آیا در مالزی کسی دورین می‌خورد؟
شامل گوینده می‌شود: یعنی خود گوینده آنجا است یا علاقه دارد که به آنجا سفر کند. در نظر داشته باشید که این سبک رسمی‌تر است.
Do you eat Durian in Malaysia?
در مالزی دورین می‌خورین؟ ( میزان رسمیت جمله کمتر است.)
Do they eat durian in Malaysia?
آیا آن‌ها در مالزی دورین می‌خورند؟ ( به دیگران اشاره دارد.)
One’s تخصیص‌گر ملکی یا possessive determiner است. یعنی به مالک یا صاحب چیزی بودن اشاره دارد.
به این مثال توجه کنید:
One’s health is much more important than having lots of money.
سلامت انسان به مراتب مهم‌تر از داشتن پول زیاد است.