جواب کوتاه
- اغلب برای پاسخ دادن به سوالات از شکل کوتاه جملات استفاده می‌کنیم. به علاوه معمولا اولین کلمه عبارت فعلی را در جواب تکرار می‌کنیم، برای مثال:
A: Can you come round tomorrow?
B: Yes, I can. / No, I can’t.
A: Have you seen Jack lately?
B: Yes, I have. / No, I haven’t.
A: Do you like living here?
B: Yes, I do. / No, I don’t.
گاهی اوقات فعل را تغییر می‌دهیم:
A: Will you come to the party?
B: Yes, we might.
A: Do you think they might come?
B: Yes, I think they will.
- اغلب از افعالی مانند think, suppose, expect و hope برای جواب دادن به سوال‌ها استفاده می‌کنیم و زمانی که جوابمان مثبت باشد so هم به آن اضافه می‌کنیم.
A: Can you come tomorrow?
B: I hope so.
فردا می‌توانی بیایی؟
امیدوارم.
A: Will they be at home?
B: I expect so.
آن‌ها خانه خواهند بود؟
انتظار دارم که خانه باشند.
دقت کنید که زمانی که جوابمان منفی باشد، از کلمات don’t و so استفاده می‌کنیم:
A: Is Amsterdam the capital of the Netherlands?
B: I don’t think so.
آیا آمستردام پایتخت هلند است؟
فکر نکنم.
اما دقت کنید که همراه با فعل hope فقط از not استفاده می‌کنیم، مثلا:
A: Do you think it’s going to rain?
B: I hope not.
آیا فکر می‌کنی که باران ببارد؟
امیدوارم که نبارد.
- اغلب از قیدهای احتمال (adverbials of probability) مانند perhaps, probably, possibly, maybe, definitely و certainly به عنوان پاسخ کوتاه استفاده می‌کنیم:
A: Do you think it’s going to rain?
B: Yes, possibly.
فکر می‌کنی که باران ببارد؟
بله، احتمالا
A: Can you come round tomorrow?
B: Definitely!
می‌توانی فردا بیایی؟
قطعا!
نکته:
زمانی که جواب منفی است، بعد از قید not قرار می‌دهیم.
A: Do you think it’s going to rain?
B: Probably not.
فکر می‌کنید باران ببارد؟
احتمالا نه.
A: Can you come round tomorrow?
B: Maybe not.
می‌توانی فردا بیایی؟
شاید نه.
پاسخ کوتاه
اظهار موافقت و مخالفت
- برای موافقت یا مخالفت با حرف کسی می‌توانیم از جملات کوتاه استفاده کنیم. معمولا برای این کار کلمه اول عبارت فعلی را تکرار می‌کنیم. مثلا:
A: It’s a lovely day.
B: Yes, it is.
روز دل‌انگیزیه.
آره، هست.
A: I think they might have missed their train.
B: Yes, I think they might.
فکر کنم احتمالا قطارشون رو از دست دادن.
آره، فکر می‌کنم ممکنه.
A: The children will be coming to see us next week.
B: No, they won’t. They’re going to their grandparents.
بچه‌ها هفته آینده برای دیدنمان می‌آیند.
نه نمی‌آیند. قصد دارند به خانه پدربزرگ‌مادربزرگشان بروند.
نکته:
گاهی اوقات هم فعل را تغییر می‌دهیم:
A: The children will be coming to see us next week.
B: Yes, they might.
بچه‌ها هفته آینده برای دیدنمان می‌آیند.
بله، ممکن است.
A: The children might be coming to see us next week.
B: No, they won’t. They’re going to their grandparents.
بچه‌ها ممکن است هفته آینده برای دیدنمان بیایند.
نه، نمی‌آیند. قصد دارند به خانه پدربزرگ و مادربزرگشان بروند.
نکته: برای اظهار موافقت یا مخالفت با جمله‌ای در زمان حال از do/does/don’t/doesn’t استفاده می‌کنیم.
A: Your grandmother looks very well.
B: Yes, she does.
مادربزرگت خیلی خوب به‌نظر می‌رسه.
آره، همینطوره.
A: I think Jack lives here
B: No, he doesn’t
فکر کنم جک اینجا زندگی می‌کنه.
نه، اینجا زندگی نمی‌کنه.