آرزوها
برای صحبت در مورد چیزهایی که می‌خواهیم اما ممکن نیست، از فعل wish یا از عبارت if only استفاده می‌کنیم:
I wish I could see you next week.
کاش می‌توانستم هفته بعد ببینمت.
If only we could stop for a drink.
کاش می‌توانستیم برای یک نوشیدنی بایستیم.
I wish we had a bigger house.
ای کاش خانه‌ای بزرگ‌تر داشتیم.
They are always busy. If only they had more time.
آن‌ها همیشه مشغول هستند. کاش زمان بیشتری داشتند.
John was very lazy at school. Now he wishes he had worked harder.
جان در مدرسه خیلی تنبل بود. الان می‌گوید ای کاش بیشتر تلاش کرده بود.
نکته:
از wish و if only همراه با شکل گذشته فعل استفاده می‌کنیم:
- برای صحبت در مورد آرزوهای آینده از افعال modal گذشته (would و could) استفاده می‌کنیم:
I don’t like my work. I wish I could get a better job.
من کارم را دوست ندارم. ای کاش می‌توانستم شغل بهتری پیدا کنم.
That’s a dreadful noise. I wish it would stop.
این صدای وحشتناکی است. کاش متوقف میشد.
I always have to get home early. If only my parents would let me stay out later.
من همیشه باید زود به خانه برسم. کاش پدر و مادرم به من اجازه می‌دادند که دیرتر بیرون از خانه بمانم.
- برای صحبت در مورد آرزوهای زمان حال، از گذشته ساده و استمراری استفاده می‌کنیم:
I don’t like this place. I wish I lived somewhere more interesting.
من از این مکان خوشم نمیاد. کاش جای بهتری زندگی می‌کردم.
These seats are very uncomfortable. I wish we were traveling first class.
این صندلی‌ها خیلی غیر راحت هستند. ای کاش با بلیط درجه یک سفر می‌کردیم.
I wish I was taller.
ای کاش قد بلندتر بوم.
John wishes he wasn’t so busy.
جان آرزو می‌کرد که کاش سرش آنقدر شلوغ نبود.
I’m freezing. If only it wasn’t so cold.
من خیلی سردم است. کاش خیلی سرد نبود.
- بعد از I /he /she /it می‌توانیم از فعل were به جای was استفاده کنیم:
I wish I was / were taller.
John wishes he wasn’t / weren’t so busy.
I’m freezing. If only it wasn’t / weren’t so cold.
- برای صحبت در مورد آرزوهای گذشته، از گذشته کامل استفاده می‌کنیم:
I wish I had worked harder when I was at school.
ای کاش زمانی که مدرسه می‌رفتم، بیشتر تلاش می‌کردم.
Mary wishes she had listened to what her mother told her.
مری آرزو می‌کند که کاش به حرفی که مادرش به او زده بود گوش می‌داد.
I wish I hadn’t spent so much money last month.
ای کاش ماه گذشته آن قدر پول خرج نکرده بودم.
فرضیات (چیزهایی که تصور می‌کنیم)
زمانی که در مورد فرضیات صحبت می‌کنیم، اصطلاحاتی خاص به کار می‌بریم. در ادامه با این اصلاحات آشنا خواهید شد:
| ? what if … | in case | suppose (that) | supposing (that) | imagine (if / that) |
در چه صورتی از این اصطلاحات استفاده می‌کنیم؟
- وقتی که فکر می‌کنیم اتفاقی احتمال دارد که حقیقت داشته باشد یا رخ دهد، از زمان حال برای صحبت در مورد حال یا آینده استفاده می‌کنیم:
We should phone them in case they are lost.
Those steps are dangerous. Suppose someone has an accident.
- برای صحبت در مورد حال یا آینده برای پیشنهاد دادن چیزی که بعید است حقیقت داشته باشد یا اتفاق بیوفتد، همراه با شکل گذشته استفاده می‌شود:
Imagine you won the lottery. What would you do with the money?
فرض کن که در لاتاری برنده شدی. با آن پول چه می‌کنی؟
What if he lost his job? What would happen then?
اگر شغلش را از دست بدهد چه؟ آن موقع چه اتفاقی میوفتد؟
- همراه با حال کامل برای صحبت در مورد چیزهایی که در گذشته اتفاق نیوفتاده‌اند استفاده می‌شود:
Suppose you hadn’t passed your exams. What would you have done?
فرض کن امتحانت را قبول نمی‌شدی. چه می‌کردی؟
What if he had lost his job? What would his wife have said?
اگر شغلش را از دست می‌داد چه؟ همسرش چه می‌گفت؟
افعال modal
- از افعال مدالِ would و could برای فرضیه دادن در مورد حال یا آینده استفاده می‌کنیم:
We can’t all stay in a hotel. It would be very expensive.
ما نمی‌توانیم همگی در هتل بمانیم. خیلی هزینه‌بر می‌شود.
Drive carefully or you could have an accident.
با دقت رانندگی کن وگرنه ممکن است تصادف کنی.
- برای فرضیه سازی در مورد حال یا آینده، در جمله اصلی یا main clause از would و در جمله وابسته یا subordinate clause از شکل گذشته فعل استفاده می‌کنیم:
I would always help someone who really needed help.
من همیشه به کسی که واقعا احتیاج به کمک دارد کمک می‌کنم.
I would always help someone if they really needed it.
اگر کسی واقعا کمک لازم داشته باشد به او کمک می‌کنم.
- برای صحبت در مورد چیزی که در گذشته اتفاق نیوفتاده، از افعال مدال به همراه have استفاده می‌کنیم:
I didn’t see Mary, or I might have spoken to her.
مری را ندیدم، وگرنه ممکن بود با او حرف بزنم.
It’s a pity Jack wasn’t at the party. He would have enjoyed it.
حیف که جک در مهمانی نبود. اگر بود از مهمانی لذت می‌برد.
Why didn’t you ask me? I could have told you the answer.
چرا از من نپرسیدی؟ می‌توانستم جواب را به تو بگویم.
- برای صحبت در مورد چیزهایی که در گذشته اتفاق نیوفتاده‌اند از have در main clauseها و حالت گذشته کامل در جمله‌واره‌های وابسته یا همان subordinate clause استفاده می‌کنیم:
I would have helped anyone who had asked me.
من به هرکسی که از من کمک می‌خواست کمک می‌کردم.
I would have helped you if you had asked me.
اگر از من می‌خواستی به تو کمک می‌کردم.